Hier komt een einde aan. De Nederlandse regering stelde het einde van de aardgaswinning vast voor 2029. Vanwege mijnbouwgerelateerde aardbevingen, maar ook voor het halen van de klimaatbeschermingsdoelstellingen. In elk einde schuilt een nieuw begin. Want als honderden kilometers gasleiding droogvallen, komen er leidingen vrij voor groene waterstof. Twee jaar geleden gaf de overheid Gasunie de opdracht om een waterstofnetwerk te plannen. Over vijf jaar zal "HyWay27" grote industriële centra van het land bestrijken en verbinden met de Duitse en Belgische netwerken. Zo krijgt de regio een voorsprong in de waterstofrace. Vooral industriële bedrijven in de driehoek tussen Rotterdam, Hamburg en Keulen zullen hiervan profiteren. Nergens anders in Europa zijn de omstandigheden beter voor de productie, import en het gebruik van groene waterstof. Bovendien is de nabijgelegen Noordzee geschikt voor offshore windparken, die groene stroom kunnen leveren aan elektrolysers die vervolgens groene waterstof produceren. Daartoe heeft de Nederlandse regering gecombineerde aanbestedingen uitgeschreven voor windmolenparken op zee en afnemers van systeemstroom. RWE won de aanbesteding met een concept voor Hollandse Kust West VII, dat windenergie, elektrolysers en batterijopslag combineert en integreert in het Nederlandse energiesysteem. Duitsland bereidt ook een aanbesteding voor de Noordzee voor, maar loopt nog achter bij de ontwikkeling van waterstofinfrastructuur. De uitgangssituatie is anders, omdat Duitsers meer nieuwe pijpleidingen voor waterstof moeten aanleggen dan Nederland. En de politiek geeft geen groen licht voor de ombouw van bestaande pijpleidingen. Bovendien is het onduidelijk hoe netbeheerders hun investeringen moeten financieren. Niettemin hebben de beheerders van het langeafstandsgasnet in het netontwikkelingsplan Gas een visie opgesteld voor een Duits H2-startnet in 2030. Dit is waar "H2ercules" komen kijken, het concept van een Duitse "fast track voor waterstof" waartoe OGE en RWE het initiatief hebben genomen. Het is de bedoeling tegen 2030 tot 1 gigawatt elektrolysecapaciteit te installeren op kustlocaties in het noordwesten van Duitsland. Om de daar geproduceerde waterstof te vervoeren naar staalproducenten, chemische bedrijven en raffinaderijen in het westen en zuiden is een 1500 kilometer lang pijpleidingennetwerk gepland, dat Duitsland verbindt met invoerroutes naar Tsjechië, Frankrijk, België, Noorwegen en Nederland. Want Duitsland zal ook in de toekomst een groot deel van zijn energie moeten invoeren – maar dan in de vorm van groene moleculen. Die komen naar Duitsland via pijpleidingen en via importterminals zoals die in Brunsbüttel, waar RWE vanaf 2026 groene ammoniak wil aanlanden. HyWay27 en H2ercules worden belangrijke puzzelstukken van een pan-Europese waterstofinfrastructuur. In het kader van het European Hydrogen Backbone Initiative bereiden 31 Europese infrastructuurexploitanten momenteel de oprichting van vijf waterstofvoorzieningscorridors voor. Deze helpen de regionale verschillen in vraag en aanbod van waterstof in Europa te compenseren. En er is nog een aspect dat in het voordeel van de regio speelt: in het noordwesten van Duitsland en in het noorden van Nederland zijn zoutcavernes die momenteel worden gebruikt als opslagfaciliteiten voor aardgas. Ze kunnen worden omgebouwd voor waterstof, zodat ze de pieken en dalen van de waterstofproductie compenseren en voor een gestage aanvoer zorgen. Opslagprojecten zoals "HyStock" in Nederland en de ombouw van de RWE-gasopslag in Gronau-Epe zijn al gepland. Duitse en Nederlandse bedrijven werken al tientallen jaren nauw samen. Economisch gezien zijn onze landen verbonden door honderden kilometers gaspijpleidingen en de ambitie om een van de meest efficiënte waterstofclusters in Europa tot stand te brengen. De voorwaarden zijn goed. Nu is het zaak de voorsprong in infrastructuur te benutten.
Aanpak van bruggen op de A45 Zestig viaducten op 257 kilometer van de drukste snelwegverbinding tussen het Ruhrgebied en het Rijn-Maingebied zijn verouderd en moeten worden vernieuwd. De renovatie van de zogenoemde Sauerlandlijn is echter geen sinecure. Met de eerste bruggen werd in 2021 een start gemaakt en in 2035 moet het project zijn afgerond. Geschatte kosten: 4,8 miljard euro. Zes rijstroken op de A3 Een groot project op een andere belangrijke Duitse transportroute: De A3, die van de Nederlandse grens naar de Duits-Oostenrijkse grens loopt, wordt in het Beierse deel verbreed van vier naar zes rijstroken over een lengte van 76 kilometer tussen het knooppunt Biebelried en knooppunt Fürth/Erlangen. De uitbreiding van 1,5 miljard euro startte in 2020 en moet in 2025 klaar zijn. Spoorwegrenovatie Ook het spoor wordt verder onder handen genomen. De spoorlijnen moeten tegen 2030 klaar zijn voor de "Deutschlandtakt". Alleen al in 2022 werden voor bijna 14 miljard euro sporen, wissels, bruggen en stations vernieuwd. Voor 2024 kondigde de Duitse spoorwegen een algemene renovatie aan van belangrijke spoorverbindingen, te beginnen met de ICE-lijn tussen Frankfurt am Main en Mannheim voor een bedrag van 500 miljoen euro. Infrastructuur voor het opladen van elektrische auto's De lade-infrastructuur voor e-mobiliteit wordt verder uitgebreid. Statistisch gezien delen momenteel 22 elektrische auto's één openbaar oplaadpunt in Duitsland; begin 2021 was de verhouding beter, namelijk 17 op 1. Maar het aantal e-auto's stijgt en daarom moeten er tegen 2030 een miljoen openbare oplaadpunten beschikbaar zijn, wat enkele miljarden euro's zal kosten. RS 1 fietspad Met een geraamde kostprijs van 183,7 miljoen euro is het 101,8 kilometer lange fietspad door het Ruhrgebied van Moers tot Hamm het duurste, grootste en langdurigste afzonderlijke Duitse fietsproject. Sinds de start in 2010, zijn een aantal delen van de RS1 al voltooid en worden volop gebruikt door forenzen en fietstoeristen. Bron: Wirtschaftswoche Foto: Denys Nevozhai